Przed wprowadzeniem obecnie stosowanych barwników do futra, oprócz barwników roślinnych, zastosowano do produkcji barwników na futro niektóre nieorganiczne substancje chemiczne. Do dziś takie materiały są wykorzystywane do uzyskania określonych efektów w szczególnych przypadkach, jak na przykład męskie czapki futrzane z lisa.

Pomysł zastosowania mineralnych chemikaliów niewątpliwie zrodził się w przemyśle farbiarskim, który kiedyś był w znacznym stopniu uzależniony od substancji mineralnych do produkcji niektórych szybkich odcieni. Związki żelaza, ołowiu, manganu, a także miedzi, kobaltu i niklu zostały użyte do farbowania, pojedynczo lub w różnych kombinacjach. W przypadku aplikacji na futra metoda pędzla była jedyną możliwą do zastosowania, ponieważ skóry zostałyby zniszczone przez zanurzenie ich w roztworach tych substancji chemicznych w stężeniach niezbędnych do barwienia.

Barwniki naturalne – jak wykonywano barwienie?

Barwienie futer barwnikami mineralnymi polega na wytrącaniu się włókna na mniej lub bardziej trwałej formie siarczku, tlenku lub innego nierozpuszczalnego związku metalu, i można to osiągnąć na kilka sposobów. Dzięki tak zwanemu podwójnemu rozkładowi, to znaczy dzięki zastosowaniu dwóch kolejno stosowanych roztworów, składnik jednego powodujący tworzenie się osadu w kontakcie ze składnikiem drugiego powoduje powstanie koloru na włosach. Inną metodą jest stosowanie roztworów substancji chemicznych, które rozkładają się w kontakcie z włosami, tworząc nierozpuszczalny związek.

W pierwszym sposobie włosy naprzemiennie poddaje się działaniu dwóch roztworów niezbędnych chemikaliów, suszeniu między każdym szczotkowaniem, a proces ten powtarza się aż do uzyskania pożądanego odcienia. Drugi sposób wymaga jedynie nałożenia roztworu substancji chemicznej na włosy, które są następnie suszone, a kolor sam się formuje.

Jednym z najważniejszych barwników mineralnych, który jest czasami stosowany do dziś, jest siarczek ołowiu, utworzony metodą podwójnego rozkładu przez wytrącenie rozpuszczalnej soli ołowiu siarczkiem amonu lub dowolnym innym siarczkiem alkalicznym. Po prostu szczotkując wodny roztwór octanu ołowiu, znany również jako cukier ołowiu, na białym futrze, takim jak biały zając lub królik, uzyskuje się lekkie, brązowawe zabarwienie dzięki połączeniu ołowiu z siarką włosów.

Jeśli roztwór ołowiu zostanie kilkakrotnie ostrożnie nałożony na ten rodzaj futra, aż do uzyskania wystarczająco ciemnego koloru, można uzyskać dość dobrą imitację kuny kamiennej. Brązowy kolor jest bardzo szybki do uzyskania, ponieważ powstaje we włosach. Jednak w większości przypadków do barwienia odcieni siarczku ołowiu konieczne jest użycie dwóch roztworów. W ten sposób blado szarawe lub lekko brązowawo-szare odcienie rysia można odtworzyć na białym króliku lub zającu za pomocą tego procesu.

Jedno jest pewne – cały ten proces lepiej pozostawić profesjonalistom – samodzielne farbowanie futra w domu może się skończyć jedynie zniszczeniem surowca.